La noche en Bakchi-Serai

BAKCZYSARAJ W NOCY

Rozchodza sie z dzamidow pobozni mieszkance
Odglos izanu w cichym gubi sie wieczorze,
Zawstydzilo sie licem rubinowym zorze,
Srebny krol nocy dazy spoczac przy kochance.

Blyszcza w haremie niebios wieczne bwiazd kagance,
Srod nich po safirowym zegluje przestworze
Jeden oblok, jak senny labedz na jeziorze,
Piers ma biala, a zlotem malowane krance.

Tu cien pada z menaru i wierzchu cyprysa,
Dalej czernia sie kolem olbrzymy granitu,
Jak szatany siedzace w dywanie Eblisa

Pod namiotem ciemnosci; niekiedy z ich szczytu
Budzi sie blyskawica i pedem farysa
Przelatuje milczace pustynie blekitu.

LA NOCHE EN BAKCHI-SERAI

Se va de las mezquitas la gente entre las voces,
la tarde echó postigos callando los rumores,
y en un cielo rojizo, todo entero de plata
viene el rey de la noche a encontrar a su amada.

Del harén de los cielos lucen filas de lámparas.
Una nube siguiendo el imposible mapa,
como un cisne bogando por un agua de bronce,
infla un pecho que bordan rutilantes cordones.

Minaretes, cipreses -turbias flores de lis-
se alzan. Grandes rocas de fantásticas crestas,
tal los diablos se asientan en consejo de Eblís,

rondel forman obscuro y desde sus cimeras
brota pronto el relámpago que veloz tal Farís
recorre el horizonte en su mudez inmensa.

Adam Mickiewicz
(traducción Vicente Tortajada)