Izma iubirii-a crescut ca un deget de înger.
Să crezi: din pământ mai răsare un braţ răsucit de tăceri,
un umăr ars de dogoarea luminilor stinse,
o faţă legată la ochi cu năframa neagră-a vederii,
o aripă mare de plumb şi alta de frunze,
un trup istovit în odihna scăldată de ape.
Să-l vezi cum pluteşte prin ierburi cu aripi întinse
cum urcă pe-o scară de vâsc spre o casă de sticlă,
în care cu paşi foarte mari rătăceşte o plantă de mare.
Să crezi că e clipa acum să-mi vorbeşti printre lacrimi,
să mergem desculţi într-acolo, să-ţi spună ce ne e dat:
doliul sorbit din pahar sau doliul sorbit dintr-o palmă -
iar planta nebună s-adoarmă auzindu-ţi răspunsul.
Ciocnindu-se-n beznă să sune ferestrele casei,
spunându-şi şi ele ce ştiu, dar fără să afle:
ne iubim sau nu ne iubim.
* * *
La hierbabuena del amor ha brotado como un dedo de ángel.
Créelo: de la tierra despunta, además, un brazo torcido de silencios,
un hombro abrasado por el calor de las luces apagadas,
un rostro con los ojos vendados por el negro velo de la mirada,
un ala grande de plomo y otra de hojas,
un cuerpo agotado en el reposo bañado por aguas.
Verlo flotar entre las hierbas con alas desplegadas,
ascender por una escalera de muérdago hacia una casa de cristal,
en la que deambula a grandes pasos una planta de mar.
Creer que es ahora el momento de hablarme entre lágrimas,
de ir descalzos a su encuentro, para que te diga lo que nos está
reservado:
el luto sorbido del vaso o el luto sorbido de la palma de una mano-
y la planta loca adormecerse al oír tu respuesta.
Suenan chocando en la oscuridad las ventanas de la casa,
confesándose también lo que saben, pero sin lograr comprender:
nos amamos o no nos amamos.
Paul Celan
(Versión de Andrés Sánchez Robayna)
No hay comentarios:
Publicar un comentario