Pelo caminho estreito, aonde a custo
Se encontra uma só flor, ou ave, ou fonte,
Mas só bruta aridez de áspero monte
E os sóis e a febre do areal adusto,
Pelo caminho estreito entrei sem susto
E sem susto encarei, vendo-os defronte,
Fantasmas que surgiam do horizonte
A acometer meu coraçâo robusto...
Quem sois vós, peregrinos singulares?
Dor, Tédio, Desenganos e Pesares...
Atrás deles a Morte espreita ainda...
Conheço-vos. Meus guias derradeiros
Sereis vós. Silenciosos companheiros,
Bem-vindos, pois, e tu, Morte, bem-vinda!
* * *
Por el camino estrecho en que ni arbusto
florido se halla apenas, ni ave o fuente,
sino la loma estéril e inclemente
con fiebre y soles de desierto adusto;
por el camino estrecho, sin disgusto
me adentré y sin temor les hice frente
a fantasmas surgidos de repente
para atacar mi corazón robusto.
¿Quiénes sois, peregrinos singulares?
Desengaños, Dolor, Tedio, Pesares...
Y la Muerte detrás, medio escondida...
Os conozco: seréis guías postreros.
¡Bienvenidos, oh mudos compañeros!
Y tú también, oh Muerte, ¡bienvenida!
Antero de Quental
(vers. José Antonio Llardent)
No hay comentarios:
Publicar un comentario